De uiteindelijke oplossing voor dit probleem was een uitvinding van de LTD (Leger Technische Dienst). Zij hadden bommenrekken ontwikkeld bestaande uit een aan de vleugelstijl gemonteerde bak waarin precies vier Mills handgranaten pasten. Nadat de granaten klem in de bak waren gelegd werd de veiligheidspin er uit getrokken en stonden zij dus op scherp. Door van uit de cockpit met een touwtje het klepje van de bak weg te trekken kwamen de 'bommen' in een vrije val. Het was verstandig om de granaten te allen tijde af te werpen want een landing met de op scherp gestelde Mills onder de vleugels was niet geheel zonder risico.
Na het tanken en repareren taxiede de KNIL luitenant zijn bommenwerper naar het begin van de startbaan. Bij de start brulde het 65 pk sterke motortje zijn onmacht uit maar desondanks kreeg de luitenant de Piper Cub los van ons armzalig vliegveldje.
Net op tijd want de boomtoppen waren angstig dicht bij. De luitenant draaide nog een rondje boven de airstrip en zette koers naar Talang Betoetoe, het vliegveld bij Palembang. Even nog zwaaide hij met de vleugels ten afscheid en verdween toen boven de jungle. Nog geruime tijd hoorde ik het wegstervende geluid van de motor, het geluid van een verre beschaving. Heimwee en heftige emotie woelde in mij rond en terwijl ik mijn tranen wegslikte slenterde ik onopvallend naar m’n waterwagen.
Ik wilde nu even niemand zien of spreken. Hier was maar een oplossing voor, zo snel mogelijk met de Chevrolet richting cantine. Zo snel mogelijk een lauw pilsje pakken.
